पोलिटिकल पर्व

यदि मैले यो भनेर कवितालाई मन्तव्यहरू गर्नु प्रयास गरेर यसो भन्ने भने कि “बर्तमानमा भारतीय संसदीय राजनीति र राजनीतिक पार्टीहरूका भोटबाज लिलाखेलनहरूबाट जनता कति उत्पीडित भई रहेका छन् भनेर थाहा पाउन चाहनुहुन्छ भने यो कविता पढ्नुहोस्।” शायद गलत हुनेछैन।
– कविताका प्रतीकात्मक र बिम्बात्मक सांकेतिक शब्दहरूका चयन र प्रयोगमा सान्दर्भिकता नै यस कविताको यस र सौन्दर्यताको विराट कैनभास रहेको देखिन्छ तर पाठकवृनदमा कविको कल्पनाको संघर्षमय कविता संसारमा लिएका बिम्बात्मक सांकेतिक प्रतीकहरूका संयोगहरूलाई काल्पनिक यथार्थवादी दृष्टिकोणमा हेरिनु पर्दछ न कि नाम र घटनाहरूलाई संयोगको पक्षलाई।
-:कविले आफ्ना काव्यिक अभिव्यक्तिहरुमा नारावादीको विल्ला लाग्नेछ कि भन्ने अनैतिक र कायर डरका सम्भवनाहरूलाई नै महांकाल बाबाको थानमा दुस्साहसिक चेतनाको काँटीले ठोकेर झुण्डाएर आएको जस्तो देखिन्छ।
– देख्दा विकश गोतामेका राजनीतिक काव्यिक चेतनाका उत्तराधिकारी भाव र निर्भिकता देखिए तापनि जसरी गोतामेकालिन समाजमा हुने श्रमिकहरूका आन्दोलनहरूका जोडदार पृष्ठभूमि हुने गर्दथ्यो थियो भने वर्तमानमा श्रमिक र श्रम विरोधी संसदीय भोटबाजका कैदमा रहेको आर्थ सामाजिक वर्गीय समाजका चक्मारव्यूहहरूलाई दुस्साहसिक रूपमा तोड्नुको निम्ति यी काव्यिक अभिव्यक्तिहरु “अभिमन्यु” बन्ने महान् आत्मत्यागको भावनाका अभिव्यक्ति पनि हुने गर्दछ।
– सपनाहरुका विरोधी समयका क्रूरतापूर्ण अमानुषिकताको यो कुरूप समयमा अलंकार र उपमाहरूलाई जोगाउँ, प्रतीक र संकेतहरूका रक्षा गरौं एवं बिम्ब र भावहरूलाई सुरक्षित र सम्बर्द्धन गरौं !
– साम्राज्यवादी कोरपोरेटका नव औपनिवेशिक उदारवादी लोकतन्त्रमा नीजिकरण र इष्ट इण्डिया कम्पनीको पुनर्विकरण गर्ने षड्यन्त्रकारी योजनमा फासिष्टहरूका राजनीतिले मानिसहरूमा नैराश्यता छाएको बेला यही कविताले मात्रै जीवनप्रति सकारात्मक आश्वासन दिनु सकिरहेका छन् ! बाँच्नुको अर्थमा जीवन संघर्षहरुलाई आत्मसात् गर्नु कविताले नेतृत्व दिई रहेका छन्। मानिसका जन-जीवनसं नङ्ग र मासु सरह सरोकार राख्नेवाला कवि र कविताहरू बाँचे भने मात्र मानव समाज बाँच्छन्।
अर्थात् कवि र तिनका कविताहरू नै अन्ततः मानव जीवनको मुक्तिदाता हुन् !