मलाई यो सहरले असाध्यै गाह्रो पारेको थाहा पाएको थिएँ

कथा

लक्ष्मी बडाल

मेरो मुहार कहिँले उज्यालो छैन, जस्तो कि म परिबन्धमा फसेको छु । मेरो जीवन भुल्न नसक्ने रंगले पोतिएका साँझहरूसँग बितिरहेको छ, जसलाई बाहिर ल्याउन म लामो सास फेरिरहेकी छु । क्षितिजलाई निहालेर देखिएका यि चोटहरू सहन गर्न सक्दिन । आज रातभर हुरि आँधी बेरि चल्यो, जताततै पानीले पिट्यो । भुइचालोको डरले हामी सबै भित्र पस्न बाध्य भएका थियौं ।

रातभर बाबा र आमा पालभित्र पसेको पानी फाल्न व्यस्त रहनु भयो । बारिका पाटामा हाम्रो छाप्रो थियो, जहाँ ९ जना अटाएका थियौं । यो छाप्रो पनि पालको थियो, र जब पानी र हुरिले आक्रमण गरे, हामी निकै डराएको थियौं। यो घटनाले मात्र हामीलाई होइन, संसारभरिका मानिसलाई नै त्रसित पार्यो ।

त्यो बिजोकको रातमा, मेरो परिवारले मलाई घरबाट निकालिदिएको थियो । मैले माइतीलाई आधार बनाइयो र यो सहर त्यागेर त्यहाँ पुगेकी थिएँ । त्यहाँ भुकम्पको त्रासले हामीलाई झापडको झापड खुवायो, र हामी त त्यहाँको पालटाँगेर गुजारा गर्दै बस्यौं । करिब २ महिना त्यहीँ बितायौं ।

भुकम्प अलिकति साम्य भएपछि, हामी घर भित्र फर्कियौं । मेरा आमाबाबु दयालु थिए, र उहाँले छिमेकीका ३ सदस्यलाई पनि संरक्षण गरेर बस्न दिनुभयो । उहाँहरूको सहयोगले हामीले छाप्रो बनाएर जीवन यापन गर्यौं ।

त्यो दिन सम्झनु पर्दा, असिना र पानीको भुकम्पको मुहारले मलाई झस्काइरहेको छ । म आफैंलाई राक्षसका दानवहरू सम्झिरहेकी छु । धनका लालसाले मुगलानी बनेका राजकुमारहरू कहिले घर फर्कन्छन् भनेर माइतीबाट हेरेर बसेकी थिएँ । बाबा र आमाका कुरा सुन्नु पर्थ्यो, र आफूलाई सरलतामा समातेर जीवन यापन गर्न पर्छ भन्ने थाहा पाउँथे ।

मेरा अद्वितीय पलहरू चित्त दुखाउने गर्छन् । पिडाको अमल तान्नमा मैले कुनै अभ्यस्तता देखाएन । यत्रा यत्रा काम गरेर मैले त्यसलाई टाल्न खोजेको थिएँ। सुत्केरी अवस्थामा पनि राम्रो स्याहारको अभावमा जीवन बिताउनुपर्ने अवस्था थियो ।

कामको लालशाले न्वारान ७ दिनमै गरिदिए । मैले यो सबै देख्न सकिन । हस्पिटलबाट घर फर्कन पनि म निकै तनावमा थिएँ । मर्ने डरले पिडा तिर्ने अवस्था आएन । विवाह सहरको पार्टी प्यालेशमा भएको थियो र त्यो बेला बाबाले मलाई भाग्यमानी सम्झेको थिए ।

मेरो घरमा कुनै साहरा थिएन । सुत्केरीको समय तातो न्यानोको अभावमा बच्चालाई दूध पुग्दैनथ्यो । रातभर सुत्न पाउँदिनथे । ८ दिनपछि मैले बाबा आमालाई सबै कुरा सुनाएँ । उहाँहरूले आफन्तलाई फोन गरेर मेरो स्वास्थ्यको बारेमा सोध्नुभयो ।

उहाँहरूले फलफुल र घिउ ल्याइदिनुभयो । मैले भनेको सुनेर उहाँहरू मेरो घर ल्याइदिनुभयो । २ महिनासम्मको तलव दिने गरी मेरो स्याहारको लागि एक्जनासँग राख्नु भयो । बल्ल मेरो मुहारमा मिठासको अनुभव भयो । मैले यो सहरले मलाई असाध्यै गाह्रो पारेको थाहा पाएको थिएँ ।

मैले सधैं सजाउने मेरा कोठा मेरो अनुपस्थितिमा विक्षिप्त भएको देखिन्थ्यो । मेरा नजरहरू त्यहाँ पुग्नासाथ मेरा कोठाका खिन्नता मन मुस्कुराए झै लाग्थे । म एक पटक रातो गुराँसभित्र म अपराधको बोध हटाउन खोजिरहेछु । सहरका मानिसहरूलाई देखेर मलाई यो सहर घिन लाग्छ ।

मैले सहरमा जीवनको अपराधलाई बोध गरिरहेको छु र प्रेमका पलहरू खोज्न खोज्दैछु । मेरा नैतिकताको आगोले मलाई विवस बनाएको छ । म मेरो जीवनको पर्खाल बलियो बनाउन चाहन्छु । यसरी, मेरा खडेरी परेका जीवन उद्दार भएको छ ।

…
(नमस्कार ! नेपालनाम्चा तपाईंको मिडिया साथी हो । र, nepalnamcha@gmail.com मा परिचय, फोटोसहित मनका अनेक कुरा, सबै कुरा पठाउनुहोला ।)