कविताः देशविहीन देश

पुरु लम्साल

आजसम्म जेजे भएको छ
तिम्रै कारण भएको छ

तिमीले हाम्रो बस्तीमा आगो झोस्यौ
र
देखायौ रक्तिम सगरको सपना
जहाँ हाम्रै आँखाअगाडि भस्मीभूत भए
हाम्रा झुपडीहरू
हामी त्यसै दिनदेखि घरबारविहीन छौँ ।

तिमीले हरिया फाँटहरूलाई बगर बनायौ
र
खेल्न लगायौ आक्रोशको परेड
जहाँ पसिना रोपेर उमारेका थियौँ
थोरैथोरै खुसीहरू
हामी त्यसै दिनदेखि गाँसविहीन छौँ ।

तिमीले कलिला हातहरूमा बन्दुक थमायौ
र
लगायौ आफ्नाहरूमाथि प्रहार गर्न
जहाँ
हाम्रै बाबुनानीहरू टुहुरा भए
हामी त्यसै दिनदेखि आफन्तविहीन छौँ

बनायौँ,
तर घर भन्न पाएनौँ
उब्जायौँ,
तर भोक भन्न पाएनौँ
मारियौँ, म¥यौँ
तर, देश भन्न पाएनौँ

खै कहाँ लेखियो
हाम्रो वीरता कथा ?
कता छुट्यो
हाम्रो सपनाको दस्ताबेज ?

च्यापेर जमिनविनाको लालपूर्जा
भिरेर पहिचानविनाको नागरिकता
बोकेर अलिखित बलिदान
शहर आएका छौँ ।
कुनै दिन
तिमीले खेदेको
त्यही देश खोज्न भनेर

कमरेड,
आज तिमीले भन्नै पर्छ
खै कहाँ छ मेरोे देश ?