बल्ल थाहा पाएँ, म त उसको ‘नाजायज’ पो रहेछु
कविता
सुमित्रा श्रेष्ठ
पाटन, ललितपुर
एक दिन थियो, चुपचाप थियो
उसको वाक्य नफुट्ला झै थियो ।
परामर्श मेरो कर्म, ऊ र म मिलेर
उसको ऊ लाई जगाउनु थियो ।
कसैबाट सुनेको,
ऊ दिलको सफा छ अरे ।
सशस्त्र दन्द सम्झदै
आमाको
फोटो सुम्सुम्याउँछ अरे ।
ऊसितको भावना
साटासाट एकै दिनको हैन
४ पटकको भेटमा खुलेको
उसको भाव अझ बिर्सेको छैन ।
आँखा बटार्दै निधार मुसार्दै
ठुला स्वरले ऊ पीडा पोख्दै थियो
पीडा सकिए जसरी बसेर
दाह्रीवालसँग बद्ला लिनु छ भन्दै थियो ।
सानै थिएँ म
आमाको मायामा लुट्पुटिदै थिएँ
मोटे ज्यानको त्यो हिंस्रकले
सकेजति लुट्यो तिनलाई ।
अबोध मेरो पीडा
बर्षियो आँखाबाट लगातार ।
बाबा द्धन्दमा नै मारिएको
भन्दै रुन्थिन् आमा बारम्बार ।
आमाको कपाल सुम्सुम्याउँदै
भरोसा दिँदै गएँ म ।
ठुलो भइ पहिलो बद्ला
त्यो दाह्रीवालसित लिनु छ ।
मेरो सोह्र बर्ष तलास
उसैमा बित्यो ।
मेरो बाबा शहिद भए रे
आमाले उनीहरुका
प्यास मेटेको हेरेको छु ।
मनभित्रको जलन
बढेर बाढी बनेको बेला
उसलाई खोज्दै थिएँ
चिल्ला कारमा दर्शन भयो ।
नागरिकता दिएन
मेरो पहिचान खुलेन रे ।
आमा उसको तलुवा बनेर
नागरिकताको भीख माग्दैछिन् रे।
बल्ल थाहा पाएँ,
म त उसको ‘नाजायज’ पो रहेछु ।
आजसम्म पहिचान खोज्दै
भड्किएको यी पलहरू
बद्लाको भावना आइरहेछ ।
तटस्थ मेरो पेशा
यी झलक हुन् दन्दका पीडा ।
कोरोनाले कति हिँसा
दबिएर घरै बसेका छन् ।
सबै आमाहरु
उसको तलुवा हैन
आफ्नै पहिचान बनाउन सकुन् ।
…
(सत्यकथा, कथा, लघुकथा, कविता, मुक्तक, दैनिकी, संस्मरण, लेख आदि नेपालनाम्चाको इमेल nepalnamcha@gmail.com मा पठाउनु होला ।)
