कविताको शीर्षकः सविता भण्डारी
सुचना धमला
घर ओखलढुँगा, हाल काठमाडौं ।
कसैको त छोरी हुन सविता
हुन कसैकी आमा पनि
बाँच्ने ठाउ भेटिनन् उनले
महिला हिंसा नहुने कहिँ ।
बाँच्ने अधिकार छैन सविता
तिमीलाई अनि मलाई पनि
नारीको रुपमा जन्मियौं हामी
यहि नै ठुलो पाप रैछ नि ।
जन्म घरलाई पर सारी
पराइ घरलाई आफ्नो मानी
कुन पत्थरमा ठोक्कियौ र तिमी
लिइयो ज्यान पशु ठानी ।
गयो ज्यान, निर्दोषीमै
आफ्नोबाट शोषित हुँदै
कोमल मनमा चर्को धुलो
छरी आँशु बगाउँदै ।
डिप्रेसनको नाम दिइयो
आत्महत्या भन्न पुगियो
बलात्कार र हत्याराको
भ्रष्टाचारमै सपोर्ट गरियो ।
बलात्कार र हत्या त यहाँ
बच्चाको खेलजस्तै भयो
हजार झुटको बीचैबीचमा
बाँच्ने अधिकार नि खोसियो ।
समाजको म नयाँ पुस्ता
डराइ रहन्छु हर पाइलामा
एसिड अनि बलात्कारको
डर छापियो मेरो मनमा ।
(कविता, कथा, लघुकथा, मुक्तक, दैनिकी, संस्मरण, लेख आदि नेपालनाम्चाको इमेल nepalnamcha@gmail.com मा पठाउनु होला ।)
