नारी दिवसमा पिपलाको ‘अस्तित्व’

कविता

पिपला ढुङ्गाना

एउटा पुरै युग
घाइते र घाउ सँगको संसर्ग पछि पनि
उस्तै तन्दुरुस्त भइदिनु पर्ने
सामेल भइरहनु पर्ने
सामाजिक अग्नि परिक्षामा
र होमिइरहनु पर्ने
चारु बनेर
छोरी,
नातिनी,
दिदी, बहिनी,
पत्नी,
बुहारी,
यावत् हुँदै
बनुन्जेल
आमा
र
हजुरआमा

धानी रहनु पर्ने
मतलब बिनाकै चिडचिडाहट
पच्छ्याइरहनु पर्ने
बेतुकका परम्परा
निलिरहनु पर्ने
तम्तम्याइला भडाँस
निमोठिरहनु पर्ने प्रयोगशालामा
आफ्नै मुटुको घाँटी
र बनाएर अधिकार सम्पन्न
गराइरहनु पर्ने रजाइँ
आफ्नै कोख माथि,

थापिरहनु पर्ने तिर्खाको थप्पड
मारिरहनु पर्ने आफ्नै प्यास
स्वयं आफु समुन्द्र भएर
र बाँधिरहनु पर्ने
तन मनको गाँठो फरियाको सप्कोमा
निकालिरहनु पर्ने
हवस् को लवज
निलेर सुस्केरा
सहि रहनुपर्ने
थिचोमिचो
र नियालिरहनु पर्ने
आमा, बहिनी र सङ्गीका
राता चिहानहरु
सप्तकोशीको बाढी जस्तो मनको बहाव
धानीरहनु पर्ने मुस्कानले सङ्ल्याएर
र पनि दर्जाको तराजुमा
किन कहिल्यै तुर्लुङ्ग लच्किँदैन हँ त्यो पाटो ?
होइन सर्कसमा कहिलेसम्म चल्छ
तिम्रो मनमौजि मेरो अस्तित्व माथि?
साँच्चै मैले बाँचेको समाजले
मलाई नागरिक मान्छ कि मान्दैन हँ ?