हत्तेरी ! मैले किन त्यस्तो स्क्रिन-सट पठाएँ ?

उपन्यांश

मिरा गोतामे

बेमौसममा परेको पानीले निथ्रुक्क भिजेर भर्खरै निती अस्पताल परिसरभित्र छिरेकी छे । हिँउदको महिना हो तर वर्षायामलाई बिर्साउने झरी परेको छ । अस्वाभाविक रुपमै जाडो बढेको छ । अस्पतालमा यत्रतत्र हिँडेका मान्छे लगलग् कामेका छन् ।

सम्भावनाविना नै पानी परेकोले सायद धेरै मानिसले तयारी गर्न पाएनन् । ज–जसले तयारी गरे, उनीहरू बाक्ला ज्याकेट, स्वेटर, छाता, वर्षादीका साथ देखिए । ओहो ! मौसम साँच्ची नै कस्तो आन्दोलित भएजस्तै ।

नितीलाई चाँहि पानीको होश छैन । उसको मनलाई त एक अन्जान परिणामले हरक्षण सताएको छ । परिस्थितिको विश्लेषण गर्न ऊ असक्षम छे । के गर्ने, के नगर्ने असमञ्जसमा हतारहतार आफूलाई टिपाइएको वार्डतिर लाग्छे । ‘वार्ड नं ८’ देखेपछि उसको मन अझ ढक्क फुल्छ ।

उसलाई अनायास आफ्नो सास बढेझैं लाग्छ । एकचोटि आँखा चिम्म गरेर ढोकातिर हात बढाउँछे । ढोका काठको भए पनि त्यसमा भित्र र बाहिर हेर्नलाई सीसाको सानो अंश राखिएको रहेछ । उसका नजर थाहै नपाई त्यतै दौडिन्छन् ।

भित्र बेडमा लम्पसार परिरहेको आकाशलाई देख्छे ऊ । छेउमै उसको अफिसको साथी सौरभ रहेछ । ढोका घचेटेर भित्र जाने उसलाई अझै हिम्मत छैन ।

त्यत्तिकैमा एउटी भर्खर उन्नाइ बीस उमेरकी नर्स ‘एक्स क्युज मि प्लीज’ भन्दै भित्र जान खोज्छे । उसले ढोका खोल्दा नितीका आँखा आकाशसँग जुध्छन् । यही मौकामा ऊ पनि भित्र छिर्छे र ठिङ्ग उभिन्छे । आपूmले वर्षौं माया गरेको मान्छे आज एउटा बिरामीको रुपमा अस्पतालमा भेटेकी छे उसले ।

जीवनका १४ औँ बसन्त दिनरात सँगै बिताएर सँगै मर्ने र बाँच्ने कसम खाएका उनीहरू आज एकदम अप्ठ्यारो परिस्थितिमा पाउँछन् एक अर्कालाई ।

दुवैजना मौन छन् । नितीसँग शब्द नै छैन कुराको सुरुवात गर्ने । आकाश त झन् मुन्टो बटारेर बसेको छ । मौनतालाइ चिर्नै पर्ने अवस्था महसुस गरेर सौरभ आफैँ बोल्छ ।

“भाउजू बस्नुस् न प्लीज । दाइलाई अहिले त ठीक छ । डाक्टरले आउट अफ डेन्जर भनेको छ ।”

अघिसम्म दश केजीको भारी उचाले जस्तो भएको नितीको मन एकाएक हलुको हन्छ । “ओहो ! मेरै कारण आकाशको ज्यान गएको भए मैलै परिवारलाई कसरी मुख देखाउने थिएँ ?” ऊ मनमनै सोच्छे र आस्था गर्न झण्डै झण्डै छोडिसकेको ईश्वरलाई दसौं पटक “धन्यवाद” भन्छे ।

“दाइले के खानु भयो त ? अनि औषधी नि ?” कहिल्यै फर्केर मुहार हेर्ने छैन भन्ने लागेको भए पनि उसको पत्नी—धर्मले उसलाई यो कुरा सोध्न बाध्य पा¥यो । उसलाई सौरभको अगाडि के गर्ने, के भन्ने जस्तो भयो ।

न ऊ सौरभको अगाडि आफ्नो पतिलाई माया दर्शाउन सक्थी, न घृणापूर्वक बोल्न सक्थी । मनमा त हजारौं प्रश्नहरू खेलेका थिए । लोकलाज भन्ने कुरा पनि त अझै बाँकी थियो । त्यसैले उसले आकाशतिर फर्किएर सोधी “कस्तो छ तिमीलाई ?”

माया दर्शाउँदा त रुखो तरिका अपनाउने आकाशलाई के चाहियो र ?

“किन सोधेकी ? म मरेको भए तँ खुसी हुन्थिस् होइन ? भगवान्को कृपाले म बाँचेँ । के तँ यहाँ मेरो बिजोग हेर्न आएकी ?” झोक्किएर उसले भन्यो ।

श्रीमान्—श्रीमतीको बीचमा पर्नु ठीक छैन भनेर होला सौरभ पनि फोन गर्ने बहानामा फुत्त बाहिर निस्क्यो । निती बोल्न सकिन । बोल्न खोज्दा उसका गला अवरुद्ध भए । आँखाबाट थाहै नपाई बरर आँसु झरे । एकछिन रोकिएर आँसु पुछ्दै उसले भनी ।

“किन यसो ग-यौ तिमीले ? मसँग त तिमी सधैं एउटा साहसी मान्छे जसरी कुरा गथ्र्यौ । कहिल्यै हार मान्दिन जस्तो गथ्र्यौ । आत्महत्या गर्नेलाई त कायर भन्ने गथ्र्यौ । कसरी तिम्रो पुरुषत्वले यस्तो कमजोर कार्य गर्न दियो ? मैले तिमीलाई होइन । तिमीले मलाई छोडेर गएका थियौ । फेरि यस्तो कदम चालेर कसलाई के साबित गर्न खोजेको तिमीले ?”

रोएरै भए पनि, आकाशले बुझे पनि नबुझे पनि, नितीले आफ्नो मनका सबै प्रश्नहरू उसका सामु राखिदिई । आफ्नो कमजोरी कसले पो स्वीकार्छ र ?

त्यसमाथि बहुलठ्ठी पुरुष । उसलाई त जसरी भए पनि आफ्ना क्रियाकलापको दोष अरुलाई लगाउनु छ । चाहे त्यो जीवनको अन्तिम क्षणमा नै किन नहोस् । नितीका प्रश्नले ऊ गल्दैन बरू गर्जन्छ ।

अब त्यहाँ बसिरहन उसका लागि हितकर थिएन । उसलाई आकाशको स्वभाव थाहा छ । उसको बसाइ लम्बिनु आकाशलाई विष वमन गर्ने मौका दिनु जस्तै हो । त्यसैले बहाना बनाएर त्यहाँबाट निस्की । बाटोभरि नितीको मनमा हजार कुरा खेले । पानी अलि रोकिइसकेको थियो भएपनि जाडो असाध्यै थियो ।

“पानीले फेरि कस्तो जाडो ल्याएको हगि ?”

सँगैको सिटमा बसेकी महिलाले नितीसित भनी । निती झसङ्ग भई । उसलाई त जाडो पनि महसुस भएको रहेनछ । उसको मन त अझै अस्पतालमा नै रहेछ । आकाशको सेरोफेरोमा नै घुमिरहेको । अँध्यारो भइसकेकोले सीसाबाट हेर्दा ओर्लने स्टप पनि गइसकेछ । ऊ हतारहतार बसबाट ओर्ली ।

घर पुगेर हेर्दा उसको फोनमा पचासौं मिसकल रहेछन् । मेसेज पनि त्यत्तिकै आएका । सबैको उद्देश्य एउटै । पुछताछ एउटै । आकाशलाई के भएको भन्ने प्रश्न । किन विष खाएछ भन्ने सोधाई । ऊसङ्ग जवाफ छैन गतिलो । गल्ती त नितीको एकदम गम्भीर छ ।

“हत्तेरी ! मैले किन हिजो त्यस्तो स्क्रिन-सट पठाएँ ?” निती थक्थकाउँछे ।

फेरि हजारौं सवाल उसको कानमा आफैं गुञ्जिन्छन् । ऊ हातले कान छोप्न बाध्य छे । “के जवाफ दिनु मैले समाजलाई ?” ऊ निरुत्तर छे । उसले केही गल्ती गरेकी छैन तर पनि ऊ अपराधी हो । ऊ छटपटिन्छे । आफूले आवेगमा आएर गरेको सानो गल्तीको परिणाम भयावह छ । ऊ आत्तिन्छे ।

(भर्खरै प्रकाशित उपन्यास ‘निती’बाट)

…

(नमस्कार ! एउटा कुरा भनौं है, तपाईं पनि लेख्नु न । जीवन र जीवनसँग सम्बन्धित कुनै पनि कुरा लेख्नु । नेपालनाम्चा तपाईंको मिडिया साथी त हो । र, nepalnamcha@gmail.com यसको इमेल हो । यही इमेलमा आफ्नो परिचय, फोटोसहित आफ्ना मनका अनेक कुरा, सबै कुरा पठाउनुहोला ।)